20 Δεκ 2009

Το ταξίδι του Ιωάννη Μόραλη

Ο Ιωάννης Μόραλης στο «Αιάκειο» της Αίγινα το καλοκαίρι του 2008, περιστοιχισμένος από τους μαθητές του Παύλο Σάμιο, Δημήτρη Σεβαστάκη και Δημήτρη Κούκο

Ο Ιωάννης Μόραλης είχε πλήθος φοιτητών στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στην οποία δίδαξε επί σειρά ετών. Όλοι τον προσφωνούσαν με απεριόριστο σεβασμό «δάσκαλε». Ακόμη και σε στιγμές αγωνίας, όπως πριν από λίγες ώρες όταν ο Δημήτρη Κούκος ζητούσε να μάθει με «σπασμένη» από τη συγκίνηση φωνή: «Είναι αλήθεια, έφυγε ο δάσκαλος;». Όντως, ο δάσκαλος των περισσότερων καταξιωμένων ζωγράφων και ο δάσκαλος όλων μας, όσων γοητεύονται από την Τέχνη, έφυγε. Έφυγε ο τελευταίος της εμπνευσμένης γενιάς του '30. Ένα σπουδαίο ιδεολογικό εφόδιο έχασε τη ζωντάνια του. Το έργο, οι ιδέες, είναι αθάνατες. Η ανθρώπινη επαφή όμως, η παρέα, οι συζητήσεις οι διανθισμένες με ανέκδοτα που καταλήγουν σε μια σημαντική αλήθεια, είναι φθαρτές. Πεθαίνουν μαζί με τους ανθρώπους και γίνονται αναμνήσεις. Κι όταν γίνονται αναμνήσεις παύουν να είναι ζωντανές, αλλά συνεχίζουν να είναι πολύτιμες. Θυμάμαι μια απλή συνάντηση στο παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο «Αιάκειο» στην προκυμαία της Αίγινας τον Αύγουστο του 2008, που για εμένα είχε εξελιχθεί σε μυσταγωγία. Μεταξύ καφέ και αμυγδαλωτού, η κουβέντα το έφερε να θυμηθεί ο δάσκαλος ότι οι άλλοι καθηγητές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών τον ρωτούσαν γιατί δεν έβαζε ποτέ μηδέν. Μα νομίζω, μας έλεγε, ότι καμιά ανθρώπινη προσπάθεια δεν αξίζει μηδέν. Πάντα αξίζει κάτι παραπάνω. Λυπάμαι που δεν θα ακούσω ξανά τέτοια συγκλονιστικά, με τον πιο φυσικό τρόπο, από το στόμα του Ιωάννη Μόραλη. Και χαίρομαι για τις λίγες ευκαιρίες που είχα να τα ακούσω. Μα πιο πολύ από όλα χαίρομαι γιατί υπήρξε ένας τέτοιος άνθρωπος, σημαντικός γι αυτούς που τον γνώρισαν και γι αυτούς που δεν τον γνώρισαν.


1 Οκτ 2009

Έλληνες εχάραξαν


Χαρακτική, η τζαζ των εικαστικών τεχνών

Η χαρακτική είναι για τις εικαστικές τέχνες ότι η τζαζ για τη μουσική. Ψυχή της τζαζ είναι ο αυτοσχεδιασμός. Με άλλα λόγια, το απρόβλεπτο ακόμη και για τον ίδιο τον δημιουργό. Αυτό το αισθάνονται και το αποζητούν περισσότερο από όλους οι ζωγράφοι που επιμένουν να εκφράζονται με τη χαρακτική. Τους συναρπάζει είναι η έκπληξη που αποκαλύπτει αργά το τυπωμένο χαρτί, τη στιγμή που ανασηκώνεται από την μελανωμένη και χαραγμένη με εργαλεία ή οξέα μήτρα του όρθιου ή πλάγιου ξύλου, του λινόλεουμ, των μετάλλων, της πέτρας, του πλαστικού και διάφορων άλλων υλικών, εσχάτως και τον σκληρό δίσκο του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Πολλοί ζωγράφοι απάτησαν συχνά τη ζωγραφική, για τα μάτια της χαρακτικής, όπως και πολλοί χαράκτες επέστρεφαν συχνά στη σιγουριά της ζωγραφικής για να ξαποστάσουν από τη δημιουργική εγρήγορση της χαρακτικής. Μεταξύ των ζωγράφων που εχάραξαν, ο Σπύρος Βασιλείου, έγραφε στο περιοδικό «Ζυγός», υπό τον τίτλο «Έλληνες εχάραξαν»: «Η ελληνική λέξη ξυλογραφία που έχει περάσει αυτούσια σε δυτικές και ανατολικές γλώσσες είχε και έχει πάντα ένα γοητευτικό ήχο και ένα ουσιαστικό νόημα στον ελληνικό λόγο».

Στις αρχές του 20ου αιώνα, υπό την επίρροια των νεωτερικών ρευμάτων, η χαρακτική που μέχρι τότε ήταν ταγμένη να υπηρετεί το πρακτικά ωραίο – την εικονογράφηση βιβλίων ή την εκτύπωση θρησκευτικών ενθυμημάτων – άρχισε να μεταμορφώνεται σε αυτόνομη εικαστική έκφραση. Ο δεξιοτέχνης χαράκτης, παραχωρεί τη θέση του στον ευαίσθητο και διορατικό καλλιτέχνη, ο οποίος όμως θα πρέπει να είναι μάστορας. Η νέα εικαστική έκφραση έχει κοινή αφετηρία με τις άλλες – την έμπνευση του δημιουργού, τη σύνθεση και το σχέδιο – αλλά στη δημιουργική πορεία διαφοροποιείται από τις άλλες καθώς το έργο μεταλλάσσεται σημαντικά κατά τη διαδικασία δημιουργίας της μήτρας, τα υλικά (πιεστήριο, χαρτιά, μελάνια, όρθιο ή πλάγιο ξύλο) και η μέθοδος χάραξης (ξυλογραφία, λινόλεουμ, χαλκογραφία, λιθογραφία, μονοτυπία, χάραγμα σε πέτρα, σίδερο και πλαστικό, χειροποίητη μεταξοτυπία, μικτές τεχνικές) σφραγίζουν τη δημιουργία, την τελική μορφή της οποίας καθορίζει η διαδικασία της εκτύπωσης. Αυτή η δυνατότητα δημιουργίας αντιτύπων έκανε τη χαρακτική λαϊκή και πιότερο προσιτή τέχνη.

Όμως, η χαρακτική από χαρακτήρα, επηρεάζεται σημαντικά από τις τεχνολογικές εξελίξεις και είναι επιρρεπής στους πειραματισμούς. Αυτό, με την επέλαση των νέων υλικών και την εμφάνιση των καινούργιων μεθόδων χάραξης – μεταφορικά πλέον και όχι κυριολεκτικά – και εκτύπωσης, τροφοδοτεί ζωηρές συζητήσεις περί την αυθεντικότητα του χαρακτικού. Με απόλυτη σιγουριά μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι το πιο αυθεντικό χαρακτικό είναι εκείνο που ο καλλιτέχνης βρίσκεται μέσα σε όλες τις φάσεις της παραγωγής του, από το σχέδιο μέχρι την εκτύπωση. Και αυτό συμβαίνει στον μέγιστο δυνατό βαθμό στις παραδοσιακές, χειροποίητες μεθόδους, την ξυλογραφία, το λινόλεουμ, τη χαλκογραφία – σε πολύ μεγάλο βαθμό στη μονοτυπία, τη λιθογραφία και τη μεταξοτυπία και σε μικρότερο βαθμό στις ψηφιακές εκτυπώσεις και κάποιες μικτές τεχνικές.

Ένας από τους σπουδαίους χαράκτες μας, ο Γεώργιος Μόσχος, έκλεινε μια σειρά άρθρων του για τους τρόπους της χαρακτικής: «Ας δικαιώσουμε το Στέφαν Τσβάιχ, τον υπέροχο άνθρωπο, που είπε: : ”Κάθε αληθινή αισθητική απόλαυση δεν είναι μια παθητική αποδοχή, αλλά εσωτερική συνεργασία με το έργο”».


Κείμενο από την πρόσκληση της έκθεσης «Έλληνες εχάραξαν», η οποία θα πραγματοποιηθεί από 8 έως 20 Οκτωβρίου 2009 στην Γκαλερί της Έρσης (Κλεομένους 4 Κολωνάκι).

Το ηπειρώτικο τραγούδι του Βασίλη Σταύρου



Η ηχώ της Ηπείρου μοιάζει με το πολυφωνικό κλαρίνο του Tάσου Χαλκιά και τα χρώματά της με την γήινη ζωγραφική του Βασίλη Σταύρου. Και τα δυο είναι τραγούδια ηπειρώτικα, τραγούδια που δεν σε παρακινούν να κάνεις όρεξη, αλλά να βυθιστείς όλο και πιο βαθιά στις σκέψεις και στο συναίσθημα. Όχι, σίγουρα δεν είναι λύπη αυτό που αισθάνεσαι όταν ακούς ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, είναι συγκίνηση. Η συγκίνηση έχει μέσα της την κίνηση και η κίνηση την αλλαγή, το καινούργιο. Οι Ηπειρώτες το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό, αφού εδώ και αιώνες υπακούουν σε φυγόκεντρες δυνάμεις που τους απωθούν από το γενέθλιο τόπο. Γι αυτό και τα τραγούδια τους είναι θλιμμένα, κι αυτών που φεύγουν κι αυτών που μένουν. Τα χρώματα της γης και της αστραπής, του βλέμματος των μοναχικών ζώων και του πεσμένου φράχτη, της ξεχασμένης σκάλας και των δένδρων με τα κίτρινα φύλλα γύρω από το Αθαμάνιο, είναι σαν ηπειρώτικο μοιρολόι. Όταν όμως αυτοί που φεύγουν καταφέρουν να ξορκίσουν το στοιχειό του φευγιού και να αισθανθούν δυνατότερη την κεντρομόλο δύναμη που τους έλκει προς τον γενέθλιο τόπο, τότε ένα λευκό φως κατεβαίνει από τις κορφές του Τζουμέρκου και πλημμυρίζει το χάος των τραγουδιών τους. Όχι, δεν βάζει τάξη στις σκέψεις τους, ούτε τις στοιχίζει σε μια χαρούμενη σειρά. Είναι σαν να αφαιρεί βάρος από τη σκέψη και το συναίσθημα, την αγωνία του αγνώστου, και τα αφήνει ελεύθερα να ταξιδέψουν. Βλέπετε τώρα το ταξίδι δεν είναι φόβος, αφού δεν είναι προς άγνωστους και ξένους τόπους, αλλά προς τη γνωστή εστία...


Κείμενο από τη μονογραφία του Βασίλη Σταύρου, η οποία κυκλοφόρησε με την ευκαιρία της έκθεσης «Αναδρομή 1968-2009» που θα πραγματοποιηθεί από τις 12 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου στα Ιωάννινα, σε αίθουσα της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.

14 Σεπ 2009

Η επιστροφή του Θεόδωρου Παπαγιάννη στο Ελληνικό



Οι Ηπειρώτες φεύγουν από τον τόπο τους για να επιστρέψουν ξανά σε αυτόν και μάλιστα φέρνοντας ακριβά δώρα. Αυτός είναι ο κανόνας και ο διακεκριμένος γλύπτης, καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Θεόδωρος Παπαγιάννης, είναι πολύ αντιπροσωπευτικός Ηπειρώτης. Έφυγε από το Ελληνικό των Κατσανοχωρίων και αφού περιπλανήθηκε στον λαβύρινθο της τέχνης, πέτυχε τους στόχους του, και τώρα επιστρέφει στην σκιά του επιβλητικού Τζουμέρκου, φέρνοντας ως δώρο στους συγχωριανούς του, τα γλυπτά του, όλα αυτά που κατάφερε να αρπάξει από το κέντρο και τις γωνιές του λαβύρινθου. Το μουσείο που θα τα στεγάσει, θα το εγκαινιάσει την ερχόμενη Δευτέρα, 7 Σεπτεμβρίου, ένας άλλος αντιπροσωπευτικός Ηπειρώτης, ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Ουσιαστικά, η Ήπειρος δεν έφυγε ποτέ μέσα από το είναι του Θεόδωρου Παπαγιάννη. Τέτοιοι δύσκολοι γενέθλιοι τόποι, είναι πάντα γενναιόδωροι. Λες και θέλουν να αντισταθμίσουν τους πόρους ζωής που δεν έχουν με την πληθώρα των ισχυρών συναισθημάτων που εφοδιάζουν τα παιδιά τους για το ταξίδι της περιπλάνησης και της επιστροφής. Κι εκείνα μιλούν πάντα με τρυφερότητα για τον τόπο τους, για την ιστορία του, για τον πολιτισμό του. Γι αυτό, τούτο το μουσείο μπορεί να είναι μοναδικό. Ο ίδιος ο δημιουργός του, γράφει: «Είναι μοναδικό, γιατί μιλάει για το ψωμί, για τον ευεργέτη, τον ξενιτεμένο, τον πνευματικό άνθρωπο, τον Ηπειρώτη μάστορα, το βοσκό, τον γεωργό, την πολύπαθη Ηπειρώτισσα μάνα και τέλος για τη μάθηση».

Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπάρκη-Πλάκα, γράφει: «Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης κατάγεται από την Ήπειρο, από μια περιοχή που με την τραχιά της διαμόρφωση, τους γλυπτικούς ορεινούς της όγκους και την πέτρινη αρχιτεκτονική της, αφυπνίζει την ενδιάθετη καλλιτεχνική ροπή και υπαγορεύει την αυστηρότητα και το σεβασμό στη χρήση των υλικών». Ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου, συμπληρώνει την ανάλυση της αρχικής ουσίας του γλύπτη: «Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης είναι αναμφίβολα μία από τις σημαντικές και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες της νεοελληνικής γλυπτικής. Πρόκειται για ένα γεννημένο γλύπτη, που κατορθώνει να μετατρέπει τα οράματά του, όπως και τα βιώματα και τις συναντήσεις του, με τον κόσμο και τη ζωή, σε μορφές πρόσωπα με καθολικής προεκτάσεις».

Στο έργο του Θεόδωρου Παπαγιάννη, τα απλά, καθημερινά, οικεία πράγματα, παίζουν εξαιρετικό ρόλο. Το ψωμί – το οποίο έχουν αναλάβει εργολαβικά να μας το ετοιμάζουν φουρνάρηδες από την Ήπειρο, ίσως γιατί τόσο δύσκολα το έβγαζαν στον τόπο τους –, ο Βολόσουρας με τον οποίο ήδη από την εποχή του Ομήρου αλώνιζαν το σιτάρι, το σκιάχτρο που έδιωχνε τα πουλιά που επιβουλεύονταν το σιτάρι, η γάστρα για το φαγητό, το βαρίδι που χρησιμοποιούσαν οι Ηπειρώτες μαστόροι της πέτρας, η πλάκα και το κοντύλι, το σάλι της μητέρας μέσα στο οποίο είχε τυλιγμένη τη νέα ζωή, το μωρό της. Όλα αυτά δεν κέντρισαν την ευαισθησία του δημιουργού μόνο, αλλά σαν ρεύμα βουνίσιου αέρα ανοίγουν τις πόρτες του έργου του για να μπουν και οι θεατές μέσα σε αυτό. Σκόπιμα ο γλύπτης έχει προνοήσει θέση γι αυτούς. Έτσι λειτουργεί το έργο του, έτσι φιλοδοξεί να προκόψει και το μουσείο. «Μπορεί το πείραμα να κρύβει και απογοήτευση» λέει. «Ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης σε ένα χωριό, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Αν λειτουργήσει θα είναι γιατί αγγίζει τις κοινές εμπειρίες, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να το δουν ως δική τους υπόθεση. Εγώ δίνω αφορμές στον θεατή να πιαστεί, αναγνωρίσιμα υλικά, από αυτά που έγιναν από τα χέρια τους. Τα θεωρώ ιερά πράγματα και σαν τέτοια ήθελα να πέσουν μέσα στο χώρο και να τον καθαγιάσουν».

Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης δεν έζησε μόνο με τρυφερές μνήμες, αλλά και με φαντάσματα. Σε μια από τις αίθουσες του σχολείου στις οποίες στεγάζεται το μουσείο, στέκονται τέσσερις μεγάλες ανθρώπινες φιγούρες. «Φιγούρες φαντάσματα» όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, «κάτι σαν τις ψυχές των ευεργετών, ξωτικές, απόμακρες, εξαϋλωμένες, στολισμένες με φορεσιές παράξενες, με κάπες ριχτές, που δηλώνουν πλούτη, καταξίωση, προκοπή». Τα υλικά αυτών των γλυπτών είναι αποκαΐδια του ιστορικού κτιρίου του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, καμένα δοκάρια, μαυρισμένα καρφιά και άλλα φτωχά υλικά. Ανάμεσά τους ένα καντήλι που συμβολικά καίει μπροστά στις ψυχές τους. «Για τις ψυχές αυτών των καταπληκτικών ανθρώπων που στραβογέρασαν στην ξενιτιά, αλλά δεν ξέχασαν τον τόπο τους» και ζούσαν με τον πόθο και την νοσταλγία του, αλλά και διάθεση προσφοράς. Όπως ο κάθε Ηπειρώτης. Γιατί άραγε; Ο γλύπτης επιχειρεί να απαντήσει: «Ίσως γιατί ο τόπος μας είναι στερημένος πολιτιστικά. Ίσως γιατί έχουμε επίγνωση των δυσκολιών και των κακουχιών που ζουν όσοι δεν έφυγαν. Ίσως γιατί έχουμε πολύ ζωντανό το παράδειγμα των ευεργετών»...
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις 5 Σεπτεμβρίου 2009

19 Αυγ 2009

«Εικόνες από ένα καλοκαίρι» στην Ιθάκη


Τα πιο λαμπερά χρώματα του καλοκαιριού και της θάλασσας έχουν απλωθεί στην αίθουσα τέχνης «Κτιμένη», στο Βαθύ της Ιθάκης, όπου ο ζωγράφος Στάθης Λιβάνης, εκθέτει «Εικόνες από ένα καλοκαίρι», το καλοκαίρι του νησιού του. Ακουαρέλες και ακρυλικά, με τις ελιές στο λιμάνι του Φόρκυνος, όπου οι Φαίακες ακούμπησαν τον κοιμισμένο Οδυσσέα, το μοναχικό δένδρο στην παραλία Λούτσα (φωτογραφία), τις δεμένες ψαρόβαρκες στην προκυμαία στο Βαθύ, όλα τα παλιά και νέα χρώματα, αρώματα και σχήματα τα οποία συνθέτουν τη μυθολογία του νησιού. Κι ο ζωγράφος, ο οποίος επιστρέφει ξανά και ξανά στο νησί του για να αναβαπτίσει την ευαισθησία του στα μυθικά τοπία του, αναμιγνύει σωστά την μαεστρία του στο χειρισμό των χρωμάτων με την λατρεία του για την Ιθάκη και δημιουργεί τελικά τις πιο αισθαντικές εικόνες του καλοκαιριού. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30 Αυγούστου.

25 Ιουλ 2009

Τα καλοκαιρινά «σχόλια» του Χρόνη Μπότσογλου


Στο ατελιέ του πρώην πρύτανη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών συνυπάρχουν τα πορτρέτα του Βαν Γκογκ με εκείνα των απλών ανθρώπων που πίνουν ούζο στο Πετρί της Λέσβου. Τα μπλοκάκια του είναι γεμάτα «ανθρώπινα τοπία» και οι τοίχοι από πραγματικά τοπία, «πορτρέτα» της κορυφογραμμής του βουνού απέναντι από το σπίτι του πάνω από την Εφταλούτο νέο «παιχνίδι» του. Ανάμεσά τους τα «αρπάγματα» του καλοκαιριού: μικρά σχόλια πάνω στην άμμο, σε αυτήν ακριβώς την παραλία, την Εφταλού. Αυτά τα «αρπάγματα», όπως ο Χρόνης Μπότσογλου θεωρεί τις ακουαρέλες, «Του Γιαλού» όπως τα έχει ονομάσει, θα εκτίθενται από αύριο ως τις 26 Αυγούστου. στον Πόρο, στην αίθουσα τέχνης «Citrrone».


«Το καλοκαίρι είναι η εποχή που αγαπώ, γιατί όλα είναι πιο ανοιχτά, πιο χύμα, θέλω να πω το μέσα επικοινωνεί περισσότερο με το έξω» είχε γράψει ο ίδιος στον κατάλογο παλαιότερης έκθεσης, επίσης με πορτρέτα, φιλοτεχνημένα επίσης καλοκαίρι, με φιλοπαίγμονα διάθεση, στη Λέσβο. Θα ήθελε με όλα τα μέσα της τέχνης του να «αρπάζει κομμάτια, στιγμές» από τη ζωή και το τοπίο. Τα λάδια όμως απαιτούν πολύπλοκες διαδικασίες. «Μόνο με την ακουαρέλα μπορείς να αποτυπώσεις άμεσα αυτό που μπόρεσες να κερδίσεις» λέει. Κάθεται λοιπόν στην άμμο και ζωγραφίζει τα ειδυλλιακά συστατικά του καλοκαιριού, την πεταλίδα, το κοχύλι, το βότσαλο, το θαλασσόξυλο, αλλά και τα ενοχλητικά, όπως είναι η γόπα ενός τσιγάρου. Ετσι χτίζει στην άμμο μια στέρεη επικοινωνία με τους θεατές τους. Ολα αυτά τα στοιχεία της φύσης και της ανθρώπινης παρουσίας δεν εμφανίζονται στο χαρτί έτσι ακριβώς όπως είναι. Δεν θα είχε νόημα κάτι τέτοιο. Θέλουν να πουν κάτι άλλο. Και χρειάζεται ένας ειδικός απεσταλμένος για να δημιουργήσει μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των πραγμάτων και των θεατών. Εν προκειμένω ο διαμεσολαβητής είναι ο ζωγράφος, καθισμένος στην άμμο, να δημιουργεί «Τέσσερις πεταλίδες διαφορετικού χαρακτήρα», «Ο Σαμουράι και ο δράκος», «Χρονόμετρο», «Ωσμωση κίτρινη»... Αυτό είναι το «πιστεύω» του Χρόνη Μπότσογλου: «Η τέχνη δεν έχει να κάνει με τη φύση, αλλά με την αίσθηση και την καταγραφή της αίσθησης, με τη νόηση και την καταγραφή της νόησης. Ολα αυτά που κάνουμε είναι μεταφορές του κόσμου, δεν είναι ο κόσμος». Οπως όμως για τα πράγματα που δεν γνωρίζουμε δεν έχουμε λέξεις για να τα περιγράψουμε, έτσι και τα πράγματα της τέχνης πρέπει να μεταφερθούν σε γνωστή περιοχή για να λειτουργήσουν- έργο που αναλαμβάνει ο μεσολαβητής-καλλιτέχνης. Τα πράγματα της θάλασσας που γίνονται κατά κάποιον τρόπο γλυπτά- ορισμένα από αυτά επίσης εκτίθενται στον Πόρο- δεν κυριολεκτούν. Τα συστατικά τους, τα βότσαλα, η άμμος, τα ξύλα, η αχιβάδα, δεν λένε αυτό που είναι, αλλά με τον πρωτότυπο συνδυασμό τους διηγούνται μιαν άλλη ιστορία, πιο εσωτερική. Γίνονται τοτέμ. Είναι ένα παιχνίδι που αρέσει πολύ στον ζωγράφο. Και μέσα από αυτό βρίσκει πάντα τις λύσεις στις ασκήσεις που θέτει στον εαυτό του.


Προτού ακόμη τελειώσει ένα παιχνίδι, ο Χρόνης Μπότσογλου ξεκινά ένα άλλο. Τώρα ανηφόρισε από την παραλία της Εφταλούς στο Πετρί, κάθησε στην αυλή του σπιτιού του και βάλθηκε να σπουδάζει την κορυφογραμμή απέναντι. Το πώς μεταμορφώνεται με τον χρόνο και τον καιρό. Ανθρωπος της πόλης, ο ζωγράφος ήλθε αργά σε επαφή με το τοπίο. Και ακόμη δεν το έχει αποκρυπτογραφήσει. «Πάντοτε χανόμουνα στο τοπίο» λέει ο ίδιος «και πάντα έχω στόχο να φτιάξω μια ζωγραφιά, ένα- δύο καλά τοπία, από αυτά που τα βλέπεις και τρελαίνεσαι. Αν το πετύχω, αν μπορέσω να βρω τη ματιά μου πάνω σ΄ αυτά, τότε θα κάνω τα τοπία δικά μου και θα συμφιλιωθώ μαζί τους».


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα», στις 24 Ιουλίου 2009

19 Ιουν 2009

Χαρακτική στο Σπίτι της Κύπρου


Πως θα είναι η ελληνική χαρακτική αύριο; Η απάντηση βρίσκεται στην έκθεση που πραγματοποιείται στο Σπίτι της Κύπρου (Ηρακλείτου 10, Κολωνάκι) έως τις 11 Ιουλίου, καθώς σε αυτή συμμετέχουν οι σπουδαστές των δύο εργαστηρίων χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και ο καθηγητής τους, διακεκριμένος χαράκτης Μιχάλης Αρφαράς. Πάντως, αυτό το μέλλον παρουσιάζεται ευοίωνο, όχι μόνο από το επίπεδο των έργων των σπουδαστών αλλά από την ποικιλία των ιδεών, των τεχνοτροπιών και των τεχνικών που χρησιμοποιούν οι νέοι χαράκτες. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των Βασιλικής Αναστασίου, Κωνσταντίνας Γεωργά, Ματίνας Γεωργά, Λ. Γιαννακόπουλου, Βασιλικής Γκαραβέλα, Ελένης Δερβίσογλου, Άννης Ζαβιτσάνου, Canuto Kallan, Ανδρέα Κοντονή, Ηλ. Κώτσιρα, Κλέβες Κρισίκο, Φαίης Μπιτσάνη, Λίας Μπλιούμη, Κ. Παπαμιχαλόπουλου, Μ. Πεταλά, Π. Φερεντίνου και Μυρτώς Φερεντίνου (έργο της στη φωτογραφία).


16 Ιουν 2009

Μια μοναδική έκθεση χαρακτικής στον Πειραιά

Το παρελθόν και το παρόν της ελληνικής χαρακτικής, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα, παρουσιάζεται σε μια μοναδική έκθεση η οποία εγκαινιάζεται επισήμως την Τετάρτη, 17 Ιουνίου, στις 8.30, στις εντυπωσιακές αίθουσες της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά (κτίριο Παλαιού Ταχυδρομείου, Φίλωνος 29). Η έκθεση, υπό τον τίτλο «Εν τυπώσεις επί χάρτου», είναι μια εκδήλωση του 1ου Φεστιβάλ Χαρακτικής Αθηνών. Ειδικά για την έκθεση της Πινακοθήκης Πειραιά συνεργάζεται με την Ένωση Ελλήνων Χαρακτών μια ομάδα από τους πιο δραστήριους συλλέκτες έργων ελληνικής χαρακτικής. Από τις συλλογές των Μάνου Βεντούρη-Πάρι Παρασκευά-Βουτσά, Χαράλαμπου Λεοντιάδη, Γιάννη Παπακωνσταντίνου, Γιώργου Ριζόπουλου, Ιορδάνη Χριστοδούλου, Νίκου Μαστροπαύλου, θα παρουσιάσουν 95 εξαιρετικά έργα 51 καλλιτεχνών – μεταξύ των οποίων οι Δημήτριος Γαλάνης, Λυκούργος Κογεβίνας, Ευθύμης Παπαδημητρίου, Γιάννης Κεφαλληνός, Βάσω Κατράκη, Μάριος Πράσινος (στη φωτογραφία έργο του) – οι οποίοι εχάραξαν το λαμπρό παρελθόν της ελληνικής χαρακτικής. Τα παρόν θα παρουσιάσουν 75 εν ενεργεία χαράκτες με 230 αυθεντικά έργα τους.

12 Ιουν 2009

Η «φυσιολατρική» ματιά της Ινές Πικέρας Γκαρθία



Την ατομική έκθεση της ισπανίδας χαράκτριας Ινές Πικέρας Γκαρθία παρουσιάζει, ως τις 28 Ιουνίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50) το Ινστιτούτο Θερβάντες. Υπότροφος του ισπανικού και του ελληνικού κράτους, η δημιουργός εμπνέεται και καθοδηγείται πάντα από τους παλμούς της φύσης, με φιλέρευνη διάθεση και ιδιαίτερη ευαισθησία. Χρησιμοποιεί παλιές και σύγχρονες τεχνικές χαρακτικής και παρουσιάζει χαλκογραφίες, λιθογραφίες και λινόλεουμ σε χειροποίητα χαρτιά. Η Ινές Πικέρας Γκαρθία γεννήθηκε στη Βαλένθια το 1977 και αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Σαν Κάρλος της Βαλένθια. Ζει και εργάζεται μεταξύ Ισπανίας και Ελλάδας και αυτή είναι η έκτη έκθεσή της στην Αθήνα. Το έργο της υπακούει στην ολοκληρωτική ανάγκη αλλαγής, πειραματισμού και έρευνας. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές χαρακτικής, παραδοσιακές και σύγχρονες, και τις αναμειγνύει. Οταν έρχεται η ώρα της εκτύπωσης, τυπώνει, κόβει, μοντάρει, κολλάει, ράβει, παίζει με όλες τις δυνατότητες που διαθέτει, κάνοντας χρήση ενός ευρέος φάσματος υλικών: χειροποίητο χαρτί, ύφασμα, πλαστικό, μαλακά μέταλλα κτλ.

10 Ιουν 2009

H «πολεοδομία» της Βίκυς Τσαλαματά



Η διακεκριμένη χαράκτρια Βίκυ Τσαλαματά ξεδιπλώνει με την έκθεσή της στον χώρο τέχνης William James (Υμηττού 64, Χολαργός) μια πόλη, για να αποκαλύψει το ιστορικό, θρησκευτικό, πολιτικό και κοινωνικό κέντρο της. Μπαίνοντας σε μια πόλη, χάνεσαι στους λαβύρινθούς της, αισθάνεσαι τις αναδιπλώσεις της, διαβάζεις της χαρτογραφίες της. Αυτός ακριβώς είναι και ο τίτλος της έκθεσης, «Λαβύρινθοι, Αναδιπλώσεις, Χαρτογραφίες». Η προσέγγιση είναι πρωτοποριακή, όπως και τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί η επίκουρη καθηγήτρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Όπως ξεδιπλώνεις μια πόλη για να δεις τις νέες ιδέες που κρύβει στους λαβυρίνθους, τις αναδιπλώσεις και τις χαρτογραφίες της, έτσι και ο θεατής ξεδιπλώνει το χαρακτικό για να φτάσει στην τυπωμένη εικόνα στον πυρήνα του. Κι οι διαδοχικές αναδιπλώσεις σημαίνουν διαδοχικές μεταμορφώσεις. Οι μεταμορφώσεις είναι η πεμπτουσία της τέχνης της Βίκυς Τσαλαματά, η οποία ορίζει την ιδεολογία της αλλά και υπαγορεύει τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί: Νέα ενδιάμεσα τυπώματα, μήτρες βαθιά χαραγμένες με οξύ, πολλαπλά τυπώματα, εσώγλυφες και εξώγλυφες φόρμες. Εξάλλου η Βίκυ Τσαλαματά θεωρείται ότι από κοινού με άλλους, ανήσυχους Ελληνες και ξένους χαράκτες, ώθησαν την χαρακτική τέχνη πέρα από τα παραδοσιακά της όρια, εμπλούτισαν τη δυναμική της και ανανέωσαν την εικόνα της. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 15 Ιουλίου.

15 Μαΐ 2009

Η Λουνέλ ανοίγει τις πόρτες της στην Άρια Κομιανού


«Η Λουνέλ ανοίγει τις πόρτες της σε μια καλλιτέχνιδα την οποία ευχαριστούμε εκ των προτέρων θερμά για την ποιότητα της δουλειάς της». Με αυτά τα λόγια του δημάρχου της γαλλικής πόλης Claude Arnaud τυπωμένα στον κατάλογο, ανοίγει πραγματικά τις πόρτες του Salle Louis Feuillade για να πραγματοποιηθεί από τις 5 έως τις 28 Ιουνίου η ατομική έκθεση της διακεκριμένης χαράκτριας Άριας Κομιανού. Ο κ. Arnaud σημειώνει επίσης: «Η Άρια Κομιανού πραγματεύεται τα αγαπημένα θέματά της με μια σημαίνουσα επαναληπτικότητα, εκφράζοντας την ένταση της σκέψης της, χωρίς ωστόσο να σταματήσει να εξελίσσεται, χωρίς να πάψει να ακολουθεί επίμονα τον δρόμο της αναζήτησης».

Η Άρια Κομιανού έλαβε πρόσκληση να εκθέσει στη Λουνέλ, μετά τη βράβευσή της σε διαγωνισμό ex libris που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος «Les Amis du Fonds Medard» που εδρεύει εκεί, μεταξύ δεκάδων καλλιτεχνών από πολλές χώρες. Αυτό είναι ένα από τα πολλά βραβεία και τις διακρίσεις που η δημιουργός έχει κερδίσει στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, όπως στην Ετήσια Διεθνή Έκθεση Χαρακτών στο Κιότο της Ιαπωνίας, στην Ετήσια Διεθνή Έκθεση Χαρακτών στην Στοκχόλμη της Σουηδίας, στην Διεθνή Biennale Χαρακτικής στην Ταϊπέι της Ταϊβάν, στη Διεθνή Έκθεση Καλών Τεχνών στην Ουκρανία κ.ά. Έχει πραγματοποιήσει 25 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο, Κέρκυρα, Ζάκυνθο) και στο εξωτερικό (Γερμανία, Νότιος Αφρική, Βοσνία) και έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις, οι περισσότερες διεθνείς.

Ο επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Θάνος Χρήστου, γράφει για το έργο της Άριας Κομιανού: «“Ολόκληρη η ζωγραφική αποτελείται από πράγματα που παραλείπονται κι από πράγματα που τονίζονται” είχε πει ο Γκόγια. Και στο έργο της Κομιανού αυτό μοιάζει να είναι βασική αρχή, το στοιχείο που κάνει το έργο της ομιλητικό, σύγχρονο, μεστό περιεχομένου. Δεν τις χρειάζεται να εξαντληθεί σε περιγραφές, δεν έχει ανάγκη τον εντυπωσιασμό, δεν επικαλείται το αυτονόητο. Προχωρά με μια βασανιστική επιμονή στην αποκάλυψη της αλήθειας της μέσα από το δύσκολο δρόμο της συνεχούς αναζήτησης, της αδιάκοπης εργασίας, της επιτακτικής ανάγκης της να εκφραστεί. Και αυτή η γνήσια φωνή δικαιώνεται δίχως άλλο από το τελικό αποτέλεσμα, το πλήρες νοημάτων και έμφορτο εκφραστικής δύναμης».

1 Μαΐ 2009

Τα «Cityscapes» της Βίκυς Τσαλαματά στο Λουξεμβούργο


Αντιπροσωπευτικά έργα από την πρόσφατη δουλειά της, τη μεγάλη ενότητα Αστικά Τοπία (Cityscapes), παρουσιάζει στην Γκαλερί Lucien Schweitzer στην πόλη του Λουξεμβούργου, από 7 Μαϊου έως 8 Ιουνίου, η διακεκριμένη χαράκτρια, Επίκουρη Καθηγήτρια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Βίκυ Τσαλαματά. Ακαταπόνητη ερευνήτρια των τεχνικών και των εκφραστικών μέσων της χαρακτικής, η επίκουρος καθηγήτρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, θεωρείται ότι από κοινού με άλλους, ανήσυχους Ελληνες και ξένους χαράκτες, ώθησαν την χαρακτική τέχνη πέρα από τα παραδοσιακά της όρια, εμπλούτισαν τη δυναμική της και ανανέωσαν την εικόνα της. Η ενότητα «Cityscapes» παρουσιάζεται στο Λουξεμβούργο μετά την έκθεσή τους στο Μουσείο Τεχνών του Györ στην Ουγγαρία και αποτελείται από πέντε σειρές έργων με τίτλους «Ουτοπικές Πόλεις», «Γραφές του Δρόμου», «Σινικό Τείχος», «Φιγούρες» και «Εφήμερα Τοπία». Οι χαρακτικές μήτρες, συνδυάζονται με ψηφιακές εκτυπώσεις και τις φωτογραφίες αστικών τοπίων που η Τσαλαματά πήρε στα ταξίδια της στην Κίνα, την Ιταλία και το Λουξεμβούργο.

Στο νου του Βαγγέλη Δημητρέα


Η γνώριμη ατμόσφαιρα της ζωγραφικής του ομότιμου καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης Βαγγέλη Δημητρέα κυριαρχεί και στην έκθεση της πρόσφατης δουλειάς του της περιόδου 2002-2008, η οποία θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 7 Μαΐου, στις 20.00, στην αίθουσα τέχνης «Εκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α, στο κέντρο της Αθήνας). Τα θέματά του είναι συνήθως ανθρώπινες μορφές, οι οποίες αποκτούν το νόημά τους με τη συνέργια και των υλικών, τα λάδια, τη σινική μελάνι, τις μεικτές τεχνικές. Ο επιμελητής της έκθεσης Χρήστος Θεοφίλης, σημειώνει τις διαρκείς μεταπλάσεις, τις συνθετικές αλλαγές, κάποτε και τη διάλυση της φόρμας και τη χαρακτηριστική χρήση του μαύρου χρώματος σε πολλά έργα του Βαγγέλη Δημητρέα και παρατηρεί: «Νομίζω ότι έχουμε ένα ύφος πυκνό και ιδιαζόντως προσωπικό». Όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος ο ζωγράφος, «η όποια “κοσμοθέαση” του καλλιτέχνη απαιτεί διαρκή αναζήτηση, θα μπορούσα ίσως να πω, βασανιστική έρευνα για να στηριχτεί μορφοπλαστικά, για να κατακτηθεί η αξιοπιστία της φόρμας, και αυτό δεν οδηγεί αναγκαστικά σε έναν άδειο φορμαλισμό».

28 Απρ 2009

«Εκ παραλλήλου» στην Αλεξανδρούπολη


«Εκ παραλλήλου» παρουσιάζουν τα έργα τους η γλύπτρια Ειρήνη Γκόνου και ο ζωγράφος Μίλτος Παντελιάς στην Αλεξανδρούπολη, στην αίθουσα τέχνης «Αrt Gallery» (Σκρα 7). Οι δύο καλλιτέχνες, με πλήθος ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δούλεψαν μαζί ανταλλάσσοντας ιδέες και προσφέροντας ο καθένας την προσωπική δεξιοτεχνία του. Οι εικαστικές κατασκευές της Ειρήνης Γκόνου, τα βιβλία, οι μορφές, τα χειρόγραφα, καθώς αποπνέουν σοφία του χρόνου και ατμοσφαιρικότητα, συνδιαλέγονται απολαυστικά με την ιστορία, την παράδοση και εν τέλει με τον θεατή. Οι πίνακες του Μίλτου Παντελιά πάλι θυμίζουν αρχαία παλίμψηστα με φιγούρες, γυμνά, τοπία και κείμενα και λειτουργούν ως ονειροδρόμιο για έξω κόσμους μαγικούς και ρομαντικούς. Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 30 Απριλίου.

17 Απρ 2009

Γυναίκες και κάκτοι στη Θεσσαλονίκη



Η Ντίνα Κώτσιου, Λέκτορας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι καθιερωμένη χαράκτρια με έντεκα ατομικές και δεκάδες συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις. Εκείνη που δεν είναι καθόλου καθιερωμένη, αλλά εντελώς πειραματική και πρωτότυπη είναι η ματιά της πάνω σε ένα αναπάντεχο δίδυμο, τη γυναίκα και τον κάκτο, πολύπλοκες μορφές ζωής και οι δύο, όμορφες και πολύχρωμες, που συγκεντρώνουν πάνω τους τις αντιφάσεις της ζωής. Το αποτέλεσμα, λιθογραφίες και τυπώματα μικτής τεχνικής, παρουσιάζονται στη Θεσσαλονίκη, στον τεχνοχώρο Vlassis Art.com (Βέροιας 6, Άνω Λαδάδικα), από τις 23 Απριλίου έως τις 15 Μαΐου. Όπως σημειώνει ο καθηγητής χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Μιχάλης Αρφαράς, «Μέσα από το σύμβολο του κάκτου εμφανίζεται η γυναίκα σαν πλάσμα γοητευτικό, αλλά και απόμακρο, χυμώδες αλλά και ανθεκτικό στις αντιξοότητες, ευάλωτο αλλά και περήφανο, καρτερικό αλλά και επίμονο».

31 Μαρ 2009

Τα ταξίδια της Άντας Τσιροπούλου


Η ανατολή, η δύση, το ηλιοβασίλεμα, η γη, ο αέρας, τα σύννεφα, το φεγγάρι, ο ήλιος, τα αστέρια, οι σκιές, εμπνέουν την Αντα Τσιροπούλου, η οποία δραπετεύει από την πραγματικότητα ακολουθώντας τα παιχνίδια του φωτός και την πορεία των δικών της χρωμάτων και σχημάτων. Έτσι δημιουργούνται τα «Ταξίδια στο Φως», οι ζωγραφικές εικόνες οι οποίες εκτίθενται από την Πέμπτη 2 Απριλίου, στις 19.30, στην Δημοτική Πινακοθήκη Ψυχικού (Ι. Κοκκώνη 15) έως τις 22 Μαΐου. Τα ταξίδια της Αντας Τσιροπούλου, τα φιλικά, ερωτικά, έως και μεταφυσικά τοπία της, παίρνουν μαζί τους και τον θεατή, τον οποίο μεταφέρουν σε πολύχρωμες στιγμές ηρεμίας αλλά και εξερευνητικής διάθεσης του κόσμου που τον περιβάλλει, των σχημάτων του, των χρωμάτων του, της ίδιας της ψυχής του τοπίου.

20 Μαρ 2009

Αλεσίνσκι «Με μελάνι και νερό»



Για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζονται σχέδια, ακουαρέλες και χαρακτικά του σπουδαίου ζωγράφου Πιέρ Αλεσίνσκι (Pierre Alechinsky), στην αίθουσα τέχνης « T.Kambani gallery» (Βασιλέως Παύλου 82, στην κεντρική πλατεία της Βούλας), έως τις 30 Μαΐου. Η επιλογή των έργων έγινε από τον ίδιο, από το εργαστήριό του, γεγονός τιμητικό για τους Έλληνες φιλότεχνους. Η έκθεση «Με μελάνι και νερό» είναι η πιο πρόσφατη μια σειράς εκθέσεων που έγιναν στην Ευρώπη. Το 2004, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Centre Pompidou στο Παρίσι οργάνωσε μια αναδρομική έκθεση με 100 σχέδια του Αλεσίνσκι από πέντε δεκαετίες και τίτλο «Dessins de cinq décennies», δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία του σε χαρτί. Τον Νοέμβριο του 2007 έγινε στις Βρυξέλλες, στο Palais des Beaux Arts, η τελευταία αναδρομική έκθεσή του και φέτος στο ίδιο μουσείο έγινε η αναδρομική έκθεση του κινήματος Cobra. Ο Πιέρ Αλεσίνσκι είναι ο τελευταίος εν ζωή καλλιτέχνης του κινήματος.

25 Φεβ 2009

«Χαμένοι» στην τέχνη του Άκη Πιρουνίδη



«Χαμένοι μεσ’ το χρόνο» είναι οι άνθρωποι που αποτυπώνει στα εντυπωσιακά έργα του ο Άκης Πιρουνίδης, τα οποία εκθέτει στην αίθουσα τέχνης Thanassis Frissiras Gallery (Κριεζώτου 7, στο κέντρο της Αθήνας) έως τις 4 Απριλίου. Ο επίκουρος καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Ακης Πειρουνιδης, τοποθετεί τον άνθρωπο στο επίκεντρο των συνθέσεών του. Χρησιμοποιεί ιδιαίτερα στοιχεία γραφής, χειρονομιακές επεμβάσεις ή γραμμική σχεδίαση που καμιά φορά φτάνει στα όρια της καρικατούρας. Αυτές οι γραμμικές μορφές έρχονται και επιβάλλονται σε ένα φόντο και παραπέμπουν σε αρχέγονα χαράγματα χαμένων πολιτισμών που μοιάζουν με τα σύγχρονα γκραφίτι των μητροπόλεων. Όμως τα έργα συνεχίζουν να λειτουργούν στον δικό τους κόσμο, στον δικό τους χώρο, και να υποβάλουν το θεατή σε υπαρξιακές ανησυχίες.

6 Φεβ 2009

Η πολύχρωμη ποίηση του Δημήτρη Δαρζέντα

Μπορεί άραγε το ζωγραφικό αποτύπωμα ενός τοπίου να λέει περισσότερα από το ίδιο το τοπίο; Σίγουρα η πραγματική τέχνη μπορεί να το πετύχει , εξάλλου αυτή είναι η μαγεία της, κι αυτό είναι το χάρισμα των σημαντικών καλλιτεχνών. Οπωσδήποτε μπορούν να το διαπιστώσουν οι επισκέπτες της έκθεσης έργων του Δημήτρη Δαρζέντα (1915-1997) η οποία πραγματοποιείται στην αίθουσα τέχνης «William James» (Υμηττού 64, Χολαργός) έως τις 24 Φεβρουαρίου. Όπως έχει γράψει ο επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Θάνος Χρήστου «ζωγραφική του χρωματικού πάθους μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή του Δημήτρη Δαρζέντα. Η οποία όμως σε καμιά περίπτωση δεν μένει στα εξωτερικά χαρακτηριστικά και την επιφάνεια αλλά διεισδύει στο βάθος με σκοπό να αποδώσει χωρίς να αφηγηθεί, να υμνήσει χωρίς να κολακεύσει, να δει την αλήθεια χωρίς να ωραιοποιήσει. Και τελικά δικαιώνεται το αποτέλεσμα των προσπαθειών του δημιουργού αφού κατορθώνει να κάνει την πραγματικότητα ποίηση και το συναίσθημα χρώμα».

5 Φεβ 2009

Η μαγεία της χαρακτικής

Έργο της Βίκυς Τσαλαματά

Όλη η μαγεία και η ερευνητική διάθεση της χαρακτικής αποτυπώνοται στην έκθεση «Χαράκτες Χ 6» στην αίθουσα τέχνης «Καπλανών 5» (Καπλανών 5 και Μασσαλίας, στο κέντρο της Αθήνας). Συμμετέχουν έξι διακεκριμένοι χαράκτες, οι Μιχάλης Αρφαράς, Kati Mahrt, Τόνια Νικολαίδη, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Νίκος Σταυρακαντωνάκης και Βίκυ Τσαλαματά. Όπως γράφει η Kati Mahrt στον κατάλογο της έκθεσης, συναντώνται έξι προσωπικότητες από διαφορετικές γενιές, τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες, «οι οποίοι έχουν καταστήσει τα εκφραστικά μέσα της χαρακτικής σε κέντρο βάρους της καλλιτεχνικής τους έκφρασης». Και συμπληρώνει: «Έξι ιδιαίτερα προσωπικές προσεγγίσεις του medium, τις οποίες χαρακτηρίζει η απόρριψη της παραδοσιακής αντίληψης της αναπαραγωγικής χαρακτικής και η αντιμετώπιση της έντυπης τέχνης σαν ιδιότυπη διαδικασία δημιουργίας κυρίως μοναδικών έργων με ιδιαίτερο εικαστικό χαρακτήρα». Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 23 Φεβρουαρίου.

4 Φεβ 2009

Η κοσμόπολις του Παύλου Χαμπίδη



Ο Παύλος Χαμπίδης αφού έζησε και δημιούργησε σε διάφορα σημεία του πλανήτη, εκθέτει τώρα τις δυνατές εμπειρίες του στην αίθουσα τέχνης Τ. Kambani (Βασιλέως Παύλου 82, στο κέντρο της Βούλας) από την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου, στις 20:00. Ο Παύλος Χαμπίδης ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, έζησε και σπούδασε στη Σουηδία, πήγε και έμεινε στο Δυτικό, τότε, Βερολίνο, στο Τόκιο, το Παρίσι, τη Γενεύη και τις Βρυξέλλες. Όλα αυτά επέδρασαν στην αισθητική διαμόρφωση του, η οποία εκφράζεται με λάδια, ακουαρέλες, μελάνια μονοτυπίες, λιθογραφίες, σκίτσα και κόμικς. Όλα τα έργα του έχουν χαρακτήρα καθαρά ανθρωποκεντρικό, αφού εμμένει στην παρουσίαση του ανθρώπινου σώματος σε χειρονομίες και στάσεις φορτισμένες εκφραστικά, ενώ οι μορφές ζώων σε κάποια έργα λειτουργούν συμβολικά και διαλεκτικά προς την ανθρώπινη μορφή. Από αυτόν τον κανόνα ξέφυγε για να αποτυπώσει σε 127 ακουαρέλες τη δική του Αθήνα, έργα τα οποία διακόσμησαν το σημειωματάριο της Louis Vuitton το οποίο κάθε χρόνο αφιερώνεται και σε μια διαφορετική μητρόπολη. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 28 Φεβρουαρίου.